در اندرز

«1269»

376.وَ قَالَ (علیه السلام) :الرُّكُونُ إِلَى الدُّنْيَا مَعَ مَا تُعَايِنُ مِنْهَا جَهْلٌ وَ التَّقْصِیرُ فِی حُسْنِ الْعَمَلِ إِذَا وَثِقْتَ بِالثَّوَابِ عَلَيْهِ غَبْنٌ وَ الطُّمَأْنِینَةُ إِلَى كُلِّ أَحَدٍ قَبْلَ الِاخْتِبَارِ لَهُ عَجْزٌ .

امام علیه السّلام (در اندرز) فرموده است : 1-اعتماد و دلبستگى بدنیا با آنچه (فریب و بیوفائى كه) از آن بچشم مى بینى نادانى است، 2-  و كوتاهى نمودن در نیكوكارى (طاعت و بندگى) وقتى كه به پاداش آن اطمینان دارى (میدانى كه نتیجه اش بهشت و آسایش همیشگى است) زیانكارى است، 3-  و اعتماد نمودن بهر كس پیش از آزمایش او (موجب) ناتوانى و درماندن (در كار) است (چون چنین كس نمى داند به كه اعتماد نماید و نمى تواند جستجو كند كسیرا كه شایسته اعتماد او است).